Leire Avellanal. Esklerosi Anizkoitza gaixotasunaz diagnostikatua. ADEMBI elkarteko kidea.

Leire da nire izena, 24 urte dauzkat eta Euskadin Esklerosi Anizkoitzak (EA) kaltetutako 2.200 pertsonatako bat naiz. Gainera… medikua ere banaiz. Ikasketak hasi nituenean, oraindik, ez neukan diagnostikoa eginda, 19 urte nituela jaso nuen berria (2. mailan nengoen), baina garai hartan dagoeneko baneuzkan zenbait sintoma (16 edo 17 urte nituenetik, gutxi gorabehera). Arazoak izaten hasi nintzen maskurian, hanketan karranpak eta inurridurak edukitzen. Nire familia-medikuarengana zenbait alditan joan ondoren eta zantzu horiek irauten zutela ikusirik, Deustuko urologo batengana bidali ninduten eta, beranduago, Basurtuko Ospitalera. Azken horretan, urologia arloan egin zizkidaten probek emaitza normalak izan zituzten, erresonantzia magnetikoa egin zidaten arte. Horrela izan nuen gertatzen zitzaidanaren berri, hasiera batean benetako drama izan zen, bai niretzat, bai nire hurbileko pertsona maiteentzat.

Ez diot nire buruari galdetzen zergatik gertatu zaidan niri, baina bai zer nolakoa izango den nire etorkizuna.

Orduan EAri buruz genekien gauza bakarra gai serioa zela zen. Gainontzeko guztia zalantza eta egonezinez betetako zulo beltza zen. Zorionez, EAren Euskal Fundazioan (Begoñak eta elkarteari bere denbora eskaintzen dioten kide guztiek) eta Basurtuko neurologoek (Zerbitzuko Buru den Antigüedad doktoreak bereziki, EAri bere bizia eskaintzen dionak) izugarri lagundu ziguten lehendabiziko egunetik eta, pixkanaka, ezinbesteko den legez, gaiaren berri izanez eta gaixotasunaren “berezitasunak” ezagutuz joan ginen. Berez, hori da gehien kezkatzen nauena, nik ez baitiot nire buruari galdetzen zergatik gertatu zaidan niri, baina bai, galdetu egiten diot, zer nolakoa izango den nire etorkizuna.

Egia esan, Medikuntza ikasketek ere lagundu egin didate EA gaixotasunean murgiltzen, alderik onenetan zein txarrenetan. Hasiera batean beldurgarria izan zen gertatzen ari zitzaidanaren gaineko informazioa irakurtzea eta gertatu ahal zitzaidanaren gainean sakontzea. Zenbaitetan zoratu egingo nintzela uste izan nuen, nire eskuetara heltzen zen dokumentazio guztiaren gaineko ikerketa egiten bainuen, zer gerta lekidakeen jakin nahian, baina, denboraren poderioz, gure eskura dagoen informazioa erlatibizatzen ikasi dut. Era berean, barruan egoteak Neurologiaren esparruan ematen ari diren aurrerapauso guztien berri edukitzeko balio izan dit, baita gaixotasun hau gaur egun edo orain dela 20 urte edukitzea ezberdina dela jakiteko ere. Hala jakin izan dut interneten irakurtzen ditugun zenbait gauza gertatuko ez zaizkigula. Egun, lehen ez bezala, EAren prozesua eten eta kontrolpean edukitzeko farmakoak dauzkagu eta horrek gaixotasun honen bideari 180ºko norabide aldaketa ematea ahalbidetu digu. Gainera, oso garrantzitsua da geure burua ondo ezagutzea, edozein egunetan ager daitezkeen sintomak antzematen eta gertatzen ari zaiguna agerraldia ala ondoez iragankorra den bereizten jakitea.

Hala eta guztiz ere, aitortu behar dut ez dela erraza lehenengo lerroan egotea, izan ere, nik neuk ere jakin badakit zer gerta dakidakeen. Baina, Medikuntzan konfiantza osoa ere badaukat eta, beraz, eremu horretan aritzen diren pertsonen ikerketa eta irmotasunak gaixotasun hau eta antzekoak pairatzen ditugunoi ekar diezazkiguketen gauza onak ere oso kontuan dauzkat. Hori guztia dela eta, zuek ere konfiantza osoa izan dezazuen animatzen zaituztet. Izan era, EAren aurrean burutu beharreko borroka aurrerapauso handiak egiten ari baita eta, beraz, gaur gaurkoz dagoena eta aurrerantzean etorriko denak gure gaixotasunari aurre egin eta bukatutzat emango duela sinetsi ahal (eta behar) dugu.